Rozległość terenu fabryki była szokująca

Rozległość terenu fabryki była szokująca również. Bo to było bardzo duże. Później się dowiedziałem, że samych dachów w fabryce było szesnaście hektarów. To jest niewyobrażalna ilość, także fabryka była duża. Dotarcie do każdego miejsca to była nowość, to było coś innego, (…) i może dlatego dobrze, że to się stało, że tak się stało, że, że zacząłem pracować w takiej komórce, nie wylądowałem w miejscu, gdzie byłem ściśle określony, tylko to zwiedzanie, to była, powiedzmy, rzecz, która za każdym razem, każde miejsce dawało jakby inne wyobrażenie o tym, co się tam dzieje. I praca później, już ta konkretna praca, prowadziła do tego, że w każdym miejscu człowiek nie nabierał takiej sztampy, takiej rutyny, tylko w każdym miejscu było co innego. Jeżeli trzeba było usuwać, to na tkalni było inaczej, w przędzalni było inaczej, w wykończalni było inaczej, a gdzieś tam jeszcze też było zupełnie inaczej. Więc spojrzenie i ogląd tego wszystkiego był różny, to nie pozwalało się zasklepić tylko w pewnej sztampie. Być może dlatego późniejszy czas, kiedy trzeba było się uczyć rzeczy zupełnie niewyobrażalnych w tamtym czasie, nie był trudny. Ja i większość moich kolegów, myśmy byli przyzwyczajeni do tego, że jak przychodzi coś nowego, to nie jest problemem, żeby zacząć się uczyć. Ja się spotykałem przez pracowników z takimi opiniami, że oni nie będą robić nic innego, jeśli się nauczyli kiedyś być hydraulikiem, to oni chcą tak umrzeć. Cały czas robiąc tylko to, i to był ten problem lat dziewięćdziesiątych, kiedy nagle życie zakręciło i każdy musiał się dostosować do tego, co miał po ręką, a nie do tego, co chciał, więc dla większości tak było przecież.