Paszport

Później, kiedyś przychodzę ze szkoły, to znaczy przyjeżdżam, to na nartach, bo tam były śniegi. Siedzi dwóch ładnych enkawuedzistów. Czy ładni to nie wiem, ale tak ubrani, jak trzeba. I mnie pytają: a czemu ty po polsku, nie po rosyjsku? A czemu ty chcesz jechać do tej Polski? Ja mówię, no nie wiem czemu, no babcia chce i ja chcę, a co ja tu będę robić? My cię na studia poślemy. Wy? (…) No, ale poślemy. Przecież ty u nas taka, dobrze się uczysz. Ja mówię, nie, ja pojadę. A przecież ty dostałaś paszport na pięć lat. Wszystkim dawali na rok, a mnie dali na pięć. Oni chcieli zrobić mamie przyjemność, bo ja nie wiedziałam, gdzie jest matka, a oni wiedzieli, że ona jest u Andersa i prawdopodobnie chcieli jej zrobić przyjemność, że: „o twoja córka wcale nie chce do Polski jechać”. No, ale ja powiedziałam, że bardzo się cieszę, że na pięć lat, że może ja jeszcze wrócę w razie czego, ale ja jadę.